برای امروز هیچ قصد مناسبتی نوشتن نداشتم، اما یک
آدم خوب و مهربانی پیام کوتاه تلفنی فرستاد که از این تقارن دوشنبه و نوبت
من با بیستم فروردین و سالگرد شهادت سید مرتضی آوینی انتظار دارد! سید
شهیدان اهل قلم؛ هم‌او که این‌جا را به نام او علم کرده‌ایم و تو می‌دانی
که علم خمینی بر زمین نمی‌ماند؛ مگر ما مرده‌ایم؟
بعد هم که به مسنجر
وصل شدم آف‌لاین‌هایی با هم‌این مضمون آمد از کسان دیگر. این شد که امروز
راوی برای راوی است و العهدة علی الراوی...
یکم:
عید در عیدتان مبارک. راوی مقرر است دوشنبه به دوشنبه به روز شود در سال
جدید. این قراری است که من و حسین گذاشته‌ایم با هم. نوبت به نوبت.
ان‌شالله.
دُیُّم: بعد از پلمپ مجله‌ی موازی و صفحه‌ی
حقیر در یومیه‌ی جام‌جم به ید عمّال دولتی، دست به قلم نبردم برای نوشتن به
غیر راوی. در روایت قبلی قول کردم که فعّال شوم. به همین حیث مطلبی قلمی
کردم از جهت مطبوعه‌‌‌‌ی "خانه به خانه" که محمدرضا دوست محمدی
عزیز آن را مصور کرده و به مناسبت نوروز باستانی در شهرداری طهران به زیور
طبع آراسته شده و نسخه‌ای از آن نیز در "اخبار کتاب" درج گردید، به لطف
برادر حدادی. البت که رفیق شفیق ما خوش‌تبعی نموده در گزیدن اسم مستعار من:
مجید ذوالحنانه! "یک برنامه روزانه برای 13روز بی‌برنامه"
را به جمعیت مریدان و محبان که چندی در پی اعتصاب کتابت این‌جانب ناله‌ی
هجر و شور شوق سر داده بودند، عرضه می‌کنم با کمی تاخیر؛ امید دارم به فضل
ایشان که مرا از اِن قُلت‌های خویش محروم ندارند.
سِیُّم:
پانزده سال پیش در سنه‌ی هزار و سیصد و هفتاد و یک خورشیدی به ماه مهر،
سیدی مرتضی نام به شهرت آوینی، مقاله‌ای نوشت در سوره، اندر مقوله‌ی ایران
و آمریکا و شورای امنیت و دیپلماسی که بخش مورد نظر من از آن مشخصن در ذیل
می‌آید: