در پیچ‌های تند پیروزی، مراقب لباس‌شویی خود باشید!

طی مسیر برای رسیدن به ظفر و پیروزی، این روزها کاری صعب است که یحتمل پیر طریق می‌طلبد و سالک هوشیار؛ که حواس‌ش به لوازم خانه‌اش باشد. به خصوص ماشینی که به لحاظ ساختاری شباهت زیادی به سانتریفیوژ دارد و قرار است بعد‌ها لباس کثیف آدم را بشورد... فی الحال کمر سالکی که زیر بار مخارج اقتصادی شکست، هیچ‌گاه رنگ ترمیم به خود نخواهد دید! چه رسد به طعم شیرین پیروزی! و البته آورده‌اند در طی طریق سالکان رنج دیده که:

ای عشق! ما با تو از وادی جاودان هم گذشتیم    .....    از شیر غران و از اژدهای دمان هم گذشتیم
نام ترا باطل السحر هر خدعه کردیم و وآن‌گاه    .....    تنها نه از هفت‌خوان، بلکه هفتاد خوان هم گذشتیم
اول شکستیم با هم طلسم همه دیوها را    .....    و آن‌گه از قلعه‌ی سنگ‌باران‌شان هم گذشتیم
طی مکان با تو کاری نه صعب است ای عشق! حتی    .....    ما با تو زآن‌سوی دروازه‌های زمان هم گذشتیم

اما نقدا در ابیات ماضی از برای تعبیر " اژدهای دمان" و "هفتاد خوان" عبارت مانوس شده‌ی انرژی هسته‌ای را بخوانید تا در ظفر‌های آتی ببینیم خدا و دولت‌مردان چه میخواهند....
خدایا! به برکت این اورانیوم متبرک شده به آستان امام هشتم، این قلیل غنی سازی را آخرین غنی سازی ما قرار مده!
یا حق!

هیپنوتیزم طبیعی!

یادش به خیر! بچه‌تر که بودیم آرزو‌هامان را در گوش قاصدک می‌گفتیم، فوت می‌کردیم برود برساند به گوش آن‌کس که باید! من که هر‌وقت این عکس رو می‌بینم هیپنوتیزم می‌شم. البته ماکرو عکس‌برداری کردم و اندازه واقعی‌ش دو سانتیمتر بود. ضمنا گفتن نداره چون قاصدک همه جا هست، اما اینجا دزفوله!

حرم امام رضامه...

اولین عکس راوی را با عکس حرم امام رضا شروع کردم، حالا هم که دوباره شروع کرده‌ام به نوشتن و عکس گذاشتن با امام رضایم شروع می کنم. امسال سه بار رفتم مشهد. یکی از یکی بهتر. دفعه آخر با سجاد رفتم. قبل از این‌که از روسیه بیاید قول گرفته بود که وقتی آمد با هم برویم و رفتیم و خوش گذشت و قرار است که روزی بنویسد درباره‌اش. بگذریم. بر خلاف عکس قبلی که شب بود و با دوربین کوچک دیجیتال گرفته بودم، این عکس را از همآن‌جا و هم‌آن زاویه از فلق مهرماه حرم، بعد از نماز صبح با دوربین موبایل گرفتم. به قول سید، کاش می شد ساعتی دیگر آن حجم طلایی زیبا را دید. سیر نمی‌شود آدم. نه؟

چشم منتظر!

موقعیت: یک نیمه شب زمستانی، فرودگاه بین المللی مهرآباد، قسمت پروازهای حجاج. یکی چشم انتظار آمدن دوستش بود از خانه خدا. دیدم انتظار درچشمهایش موج می زند گفتم شما هم ببینید که منتظر باید انتظار درچشمهایش موج بزند تا اگر منتظر کسی هستید... آن سفر کرده که صد قافله دل همره اوست هر کجا هست خدایا کارش رو جلو بنداز! خیلی ها منتظرند...

مورچه!

موقعیت: جنگلهای سرخه حصار تهران. عکسبرداری «ماکرو» از یک مورچه در حال خوردن تکه ی خرما. به اجزای بدنش نگاه کنید که به یک مو بند است! اما با همین بدن قویترین موجود دنیاست چون که می تواند ده برابر وزن خودش را حمل کند! زیباست نه؟ «پس به کدامین دلیل پروردگار خود را تکذیب می کنید»

یک عکس ناب از کودکی احمدی نژاد!

احمدی نژاد از بچگی خاکی و مردمی بوده است. همانطور که در عکس می بینید او در حالی که بر جای محکمی تکیه کرده است! با نگاهی مصمم و پر امید به آینده می نگرد و زیر لب می گوید: می شود و می توانیم! البته این کودک را به لحاظ شباهتهای ظاهری با رئیس جمهر محترم اشتباه نکنید! این عکس را ماه گذشته در روستای طرقبه مشهد (زادگاه دکتر قالیباف!) گرفته ام و نمی تواند رئیس جمهور فعلی باشد! البته شاید بعدا بشود! کودک نامش حسن احمدی نژاد است و با خانواده اش از باغ یکی از اهالی نگهداری می کند!

ای ایران ای مرز پر گهر...

ایران! احساس غرور، سربلندی، افتخار، حماسه، زیبایی و هزار حس زیبای دیگر... ای دشمن ار تو سنگ خاره ای من آهنم، جان من فدای خاک پاک میهنم. (علم خمینی بر زمین نمی افتد، مگر ما مرده ایم - سید مرتضی آوینی)
عکس: اسفند83- تاسوعای حسینی- دهلاویه- مقتل شهید چمران

امام رضا

حرم مطهر امام رضا (ع)، سال گذشته دقیقا همین موقع، دوربین آماتوری کوچک (امانتی دوستم بود) که از بازرسی بدنی به راحتی رد شد، یک نگاه مضطرب از خادمین حرم و یک عکس زیبا که چون من تقریبا هیچی از عکاسی نمی دونستم میشه گفت شانسی به این خوبی شد و درواقع من هیچ کاره بودم. برکت و تقدس و عشق امام رضا باعث شد تا این تصویر رو به عنوان اولین عکس فتوبلاگ، از بین دوست داشتنی ترین عکسهام (از نظر خودم) انتخاب کنم. نظرتون رو بگید. به خصوص در مورد دو رنگ طلایی و مشکی که همه عکس رو تشکیل میدن و ربطش با موضوع عکس.